แนวเรื่อง : Love Comedy
จำนวนเล่ม : 2 เล่ม - ยังไม่จบ
เรื่องย่อ : "ฟิคชั่น" คือสุดยอดพลังเหนือธรรมชาติที่ทำให้ศาสตร์ทางฟิสิกซ์กลายเป็นเรื่องตลก ซึ่งจะเกิดขึ้นกับเด็กๆ และหายไปเมื่ออายุย่างเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ความเห็นส่วนตัว : เรื่องราวสไตล์พลังพิเศษในรั้วโรงเรียนเหมือนเดิมครับ แน่นอนว่ามีพลังพิเศษก็ต้องตีกันเป็นธรรมดา 555+ แต่เรื่องนี้จะไม่ได้ตีกันมั่วซั้ว แต่เป็นการตีกันที่มีกฎกติกากำหนดไว้ โดยนักเรียนทุกคนต้องสังกัด "คณะกรรมการนักเรียน" ที่มีอยู่หลายพันกลุ่ม (สรุปว่าเป็นกิลนั่นแหละ แต่ตั้งชื่อให้แปลก) เวลาต่อสู้จะกำหนดเงื่อนไขการแข่ง ของเดิมพัน และตัวผู้เข้าแข่งเอาไว้ ทำให้ดูคล้ายกันแข่งกีฬาหรือการเล่นเกมกันด้วยพลังพิเศษมากกว่า
เพื่อรับมือกับความวุ่นวายที่เกิดขึ้นจากพลังพิเศษ เหล่าเด็กผู้มีฟิคชั่นที่ร้ายกาจทั่วโลกจึงถูกส่งไปอยู่ในโรงเรียนมาสุมาสุ เพื่อแยกพวกเขาออกจากสังคมคนธรรมดาจนกว่าจะเสียพลังไป
วันหนึ่ง คาซึมะ ผู้มีพลัง "หยุดเวลา" ได้รับการขอร้องจากจิซาโตะ สาวน้อยความเร็วแสง ให้ช่วยเธอนำสถานที่ที่ถูกแย่งชิงไปกลับคืนมา
นั่นเป็นความคิดที่แสนบ้าระห่ำ
เพราะที่นี่คือโรงเรียนมาสุมาสุ สถานที่ที่มีแต่ผู้มีพลังสุดแกร่งซึ่งผู้คนต่างยึดถือหลักการว่า "อย่าคิดว่าตัวเองเก่งที่สุด เพราะคนอื่นก็เก่งที่สุดเหมือนกัน" นั่นเอง
แถมพลังพิเศษในเรื่อง จะไม่เวอร์ จะไม่มีตัวเทพที่ไร้ผู้ต่อต้าน จะไม่มีผู้ใช้พลังพิเศษ Lv.5 ที่แข็งแกร่งที่สุดในเมืองอะไรเทือกนั้น แต่มันจะตามชื่อเรื่องเลยครับ...........เป่ายิงฉุบ ถูกต้อง ไม่ว่าพลังจะเทพแค่ไหน ก็จะมีคนที่มีพลังหักล้างพลังของตัวเองได้อยู่
กฎของโรงเรียน เลยมีข้อนึงที่กำหนดไว้เลยก็คือ ห้ามป่าวประกาศพลังพิเศษของคนอื่นเด็ดขาด อารมณ์แบบว่า ถ้ารู้แล้วก็เงียบไว้ ไม่งั้นถือว่าผิดกฎ
ซึ่งเรื่องราวก็จะเดินเรื่องไปด้วยการแข่งขันพวกนี้แหละ เริ่มตั้งแต่วิ่งแข่ง หมากรุก ร้องเพลง เล่นไพ่ บลาๆๆ แน่นอนว่าใช้พลังพิเศษช่วยได้นะ เหอๆ
เอาล่ะ เนื้อเรื่องก็ประมาณนั้น ทางด้านคาแรคเตอร์นั้น จะหลุดโลกไปสักหน่อย คือไอ้พระเอกน่ะ มันชอบแต๊ะอั๋งสาวๆเป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้ว ส่วนทางพวกสาวๆตัวหลัก ก็ดันเป็นพวกยอมให้ทำกันได้หน้าตาเฉยอีกต่างหาก อย่างยัยนางเอก พระเอกขอดูหน้าอก ขอจับหน้าอก เธอก็เปิดให้เลยหน้าตาเฉย มันทำให้เวลาอ่าน รู้สึกออกจะหลุดสามัญสำนึกมากเกินไปหน่อย
แต่ถ้ามองไปถึงเนื้อเรื่องที่ไม่ค่อยสมเหตุสมผล มีจุดขัดแย้งกันอยู่แบบรูุ้สึกตะหงิดๆแล้ว คาแรคเตอร์มั่วซั้วแบบนี้ มันก็พอจะถูไถไปได้ฉิวเฉียดล่ะมั้ง คล้ายกับว่าอ่านเอามันอย่างเดียว 555+
ส่วนจุดขัดใจหลักๆนั้นก็มีครับ เป็นเรื่องที่บดบังความมั่วซั้วที่พูดถึงข้างบนนั่นไปได้พอสมควรเลยด้วย นั่นก็คือนามสกุลของตัวละคร แม่มแปลกประหลาดมาก เช่น "เคียวโคทอปปะ" "โกคะเคนรัน" อะไรพวกนี้ เว่นเวอร์อลังการมาก 555+ ถึงขนาดเข้าไปเช็คที่หน้าเวบของยุ่นแล้ว (เพราะคิดว่าคนแปลจะแปลผิด) มันยังต้องเขียนคันจิ แล้วมีตัวฮิรางานะกำกับเลยล่ะ
เฮ้อ ทำไมต้องตั้งนามสกุลให้อ่านยากจำยากขนาดนี้ด้วยน้า เอาเถอะ ช่างมัน
ในส่วนของเล่มไทยนั้น เท่าที่ดูก็ไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษครับ จะมีก็แค่เล่มที่ผมยืมมาจากมิตรสหายนั้น มันตัดปกนอกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทำให้มีขอบโผล่ออกมาจากตัวเล่ม เวลาเก็บในชั้นคงจะยับยู่ยี่แน่ๆ เหอๆ แต่คงไม่ได้เป็นทุกเล่มหรอกมั้ง
ส่วนปัญหาของทางญี่ปุ่นก็มีนะครับ นั่นคือ เล่ม1กับเล่ม2น่ะ ห่างกันประมาณครึ่งปี และเล่ม2ออกตั้งแต่ต้นปีที่แล้ว ซึ่งจนบัดป่านนี้ เท่าที่ค้นๆดูยังไม่มีวี่แววของเล่ม3เลย ทำให้มีลางว่า อาจจะถูกตัดจบ หรือหายสาบสูญไปทั้งแบบนี้ก็ได้
รวมๆแล้วเลยเป็นเรื่องที่ ถ้าจะซื้อก็ต้องเผื่อใจไว้สักหน่อย ว่าอาจจะอ่านได้ไม่จบ แต่ถ้าไม่สนใจกับเรื่องนั้น แล้วกะอ่านเล่นดู มันก็เหมาะกับการใช้อ่านฆ่าเวลาแบบไม่ต้องคิดอะไรอยู่เหมือนกันครับ ไม่แนะนำสำหรับคนที่จริงจังกับชีวิต
ความน่าสนใจ : 1/5
